Het idee van regeringsregime het laat toe te verwijzen naar hoe de verschillende krachten van de staat . In de set van democratische regimes (op basis van populaire deelname bij het nemen van beslissingen met betrekking tot de publieke kwestie), is te vinden op parlementair regime .
Hierin regime de Wetgevende macht (vertegenwoordigd door de parlement ) kies wie de Uitvoerende tak (de overheid). In dit soort systemen, de hoofd van de overheid of Premier is niet hetzelfde als de staatshoofd : de eerste stoelen de Uitvoerende tak , terwijl de tweede een monarch kan zijn die zijn toestand op erfelijke wijze heeft betreden of een door de door hem gekozen vertegenwoordiger parlement .
De bevolking kiest via haar stem de leden van de parlement en dan stemmen parlementariërs op hoofd van de overheid . Anders is het geval presidentieel regime , waarin mensen rechtstreeks stemmen op de leider van de Uitvoerende tak (de president).
Degenen die het parlementaire regime verdedigen, benadrukken dat door verschillende politieke partijen bij de parlement , de beslissingen hebben een hoge sociale consensus. de hoofd van de overheid je zou zelfs moeten antwoorden op de parlement , wat een grotere participatie in de actieve politiek impliceert die het lot van een bepaalt land .
Momenteel leeft in het parlementaire regime meestal een Premier , die regeert door zijn kabinet, en een staatshoofd , die optreedt als bemiddelaar en zeer specifieke bevoegdheden heeft. de Uitvoerende tak en de Wetgevende macht , intussen, interactie volgens wat is vastgesteld door de grondwet : meestal de parlement kan de Premier en deze kan het oplossen parlement bij buitengewone gelegenheden.
Om dit concept beter te begrijpen, zullen we enkele echte voorbeelden zien van landen die het parlementaire regime hebben aangenomen. Eerst kunnen we praten over Oost-Europa , waar de concentratie grootste van dit type overheid, meer specifiek in de volgende landen: Bosnië, Albanië, Estland, Kroatië, Letland, Hongarije, Servië, Roemenië, Slovenië en Slowakije.
In West-Europa vinden we ook landen met een parlementair regime; dit is het geval voor Italië, Griekenland, Oostenrijk, Duitsland, Malta, Portugal en Moldavië, en vele daarvan zijn dat ook eenheidsstaten . In een eenheidsstaat is er een organisatie met een centralistische regering die bepaalde kleine bevoegdheden delegeert aan administratieve afdelingen.
Verder naar Zuidoost-Azië Er zijn Bangladesh en Oost-Timor, twee landen met een parlementair regime. We kunnen India niet weglaten uit deze lijst, die de tweede plaats heeft in het aantal inwoners wereldwijd, na China. Pakistan, Libanon, Irak en Israël zijn andere landen met parlementaire regeringen, in dit geval in de Midden-Oosten . Libanon heeft een bijzondere situatie, omdat het ook een systeem riep confessionalisme, wat de verdeling van macht over de verschillende religieuze groepen in het land mogelijk maakt.
Al in de Afrikaans continent , we hebben drie landen met een parlementair regime: Ethiopië, Mauritius en Kaapverdië, hoewel deze laatste twee binnen zijn territoria eiland. Mauricio nam dit type regering aan in 1968, toen hij onafhankelijk werd van het Verenigd Koninkrijk, terwijl Kaapverdië dat recenter deed, in 1980.
Het is belangrijk op te merken dat het parlementaire regime aanwezig is in andere delen van de wereld, hoewel niet zo dicht als die hierboven vermeld. Bijvoorbeeld in de Stille Zuidzee er is Samoa, een natie op 500 kilometer van Fiji. Er zijn ook Dominica en Trinidad en Tobago, twee landen die al enkele decennia bij dit regime zijn; de eerste werd aangenomen in 1979, met zijn hervorming, en de tweede, nadat hij in 1976 onafhankelijk werd van het Verenigd Koninkrijk.
